Kij w mrowisku - o tym, co spotkało mnie w kościele

Do teraz mam wątpliwości, czy opublikować ten tekst. Jednak coś w środku mówi mi, że jest to ważne, konieczne… Biorę się więc za coś, czego może nie powinnam robić. Wiąże się to jednak z moją depresją i próbą wyjścia z niej. Porozmawiajmy zatem o tym, jak w kościele wygląda temat antykoncepcji… 

Nigdy nie byłam dobrą katoliczką. Moja droga z kościołem rozeszła się jeszcze za czasów gimnazjum. Jednak po tych kilku latach, za namową mojego (cywilnego) męża postanowiłam, że mogę spróbować wrócić. Bo hej! Co mi szkodzi? Zdrowie psychiczne mocno podupadło, a podobno wiara pomaga w wydostaniu się z dołka… Stwierdziliśmy zatem - bierzemy ślub przed Bogiem. Ustaliliśmy termin. Odległy, ale tylko po to, bym w razie jakichkolwiek wątpliwości mogła spokojnie wszystko jeszcze raz przemyśleć i zrezygnować bez większych konsekwencji, głównie finansowych. 

Do rzeczy…

Poszliśmy do kancelarii. Ksiądz, który nas przyjął, wręczył nam kopertę z kilkoma kartkami oraz książką. Mieliśmy zapoznać się z poruszonymi tam tematami przed pierwszym spotkaniem. Spotkaniem, do którego w końcu nie doszło. Dlaczego, zapytacie? Czarę goryczy przelał ten tekst: 

Biorę pigułki. Nie jest to wiedza tajemna, nie widzę w tym niczego złego. Ze względu na mój wielki strach przed kolejną ciążą mogę nawet powiedzieć, że dzięki nim psychicznie czuję się lepiej. Z tego powodu wiem też trochę o ich działaniu i skutkach ubocznych. Jestem wręcz zażenowana tym, co „sukienkowi” chcą wcisnąć ludziom. Niekiedy, niestety, niemyślącym i ślepo podążającym za tym, co mówią ich pasterze. 

Nie jest prawdą, że z poczęciem dziecka po kuracji hormonalnej należy poczekać pół roku. Wręcz przeciwnie - możemy starać się o malucha od razu, a do tego będziemy mieć znacznie większe szanse na poczęcie potomka. Skąd to wiem? Nie wdając się w szczegóły… Moje dziecko powstało właśnie w takich okolicznościach. Uwaga! Jest zdrowa, rozwija się prawidłowo, a brane przeze mnie wcześniej pigułki w żaden sposób na nią nie wpłynęły. 

Nie walczę z kościołem. To, co przyniosłam ze sobą do domu z kancelarii jest podważaniem medycznych faktów. Pytam - w imię czego? Mam wrażenie, że księża żyją już od dawna w swoim odrealnionym świecie, gdzie tylko ich poglądy są prawdziwe, a inne, nawet poparte naukowymi dowodami, nie mają racji bytu. 

Jestem świadoma, że prędzej czy później musiałabym zrezygnować z tabletek, by być fair w stosunku do odkrywanego przeze mnie Boga. Jednak chciałabym to zrobić w momencie, kiedy będę na to gotowa, a nie za namową „Pani z poradni”, która usilnie będzie twierdzić, że braniem hormonów mogę zabić swoje nienarodzone dziecko. 

Wiecie, czego nie lubię? Tego okropnego wciskania kitu i zacofania, jakie prezentuje współczesny kościół. Tego wtrącania się w intymne życie narzeczonych, a nierzadko już i małżonków. Jestem zdania, że każdy może głosić swoje poglądy, póki tylko nie wchodzi z butami w życie innych ludzi.

Ślub odwołaliśmy. Przypomniałam sobie, dlaczego nie chciałam być członkiem tej instytucji.